Διηπειρωτικό Κύπελλο (ποδόσφαιρο)
.png) Λογότυπο της διοργάνωσης 1980–2004 | |
| Διοργανωτής | ΟΥΕΦΑ και ΚΟΝΜΕΜΠΟΛ |
|---|---|
| Ίδρυση | 1960 1980 (τελική μορφή) |
| Κατάργηση | 2004 |
| Αντικατάσταση από | Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων |
| Αριθμός ομάδων | 2 |
| Τρέχων κάτοχος |  Ρεάλ Μαδρίτης |
| Περισ. κατακτήσεις | Ρεάλ Μαδρίτης (4 τίτλοι) |
| Χορηγός | Toyota |
 Πολυμέσα σχετικά με τη διοργάνωση | |
Το Διηπειρωτικό Κύπελλο (αγγλικά: Intercontinental Cup), γνωστό επισήμως από το 1980 έως το 2004 με την ονομασία Toyota European South American Cup για εμπορικούς λόγους, ήταν ένας τελικός μεταξύ των νικητών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης και του αντίστοιχου Κόπα Λιμπερταδόρες της Νότιας Αμερικής, τις δύο πιο ανεπτυγμένες ηπείρους του κόσμου του ποδοσφαίρου (ειδικά εκείνα τα χρόνια). Το 2005 αντικαταστάθηκε από το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων και διεξάγεται υπό την αιγίδα της FIFA.[1] Το 2017, η FIFA με συνάντηση στην Καλκούτα της Ινδίας επισήμανε επισήμως στους νικητές του κύπελλου τον τίτλο "παγκόσμιους πρωταθλητές FIFA".[2]
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Διηπειρωτικό Κύπελλο δημιουργήθηκε το 1960 από μια ιδέα του Γάλλου Ανρί Ντελονέ, ώστε να αναδεικνύεται κάθε χρόνο η κορυφαία ομάδα στον κόσμο. Με δεδομένο ότι την εποχή εκείνη μόνο η Ευρώπη και η Νότια Αμερική είχαν αξιόλογα ποδοσφαιρικά σωματεία, ορίστηκε να το διεκδικούν οι κατ’ έτος νικήτριες ομάδες του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης και του Κόπα Λιμπερταδόρες της Νότιας Αμερικής.[3]
Αρχικά, η διοργάνωση δεν έτυχε καθολικής αποδοχής, κυρίως από τις ευρωπαϊκές ομάδες, με αποτέλεσμα δυο φορές (1975 και 1978) ο τελικός να ματαιωθεί. Επίσης, σε πέντε τελικούς (1971, 1973, 1974, 1977, 1979) συμμετείχε η φιναλίστ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, έπειτα από άρνηση της κατόχου του Κυπέλλου να συμμετάσχει. Το ίδιο συνέβη το 1993, λόγω τιμωρίας της πρωταθλήτριας Ευρώπης Ολιμπίκ Μαρσέιγ.
Ως το 1979 ο τελικός διεξαγόταν σε δύο παιχνίδια στις έδρες των δύο φιναλίστ με εξαίρεση το 1973. Ως το 1968 ο νικητής αναδεικνυόταν από τις νίκες ανεξάρτητα από τα γκολ, γι’ αυτό τέσσερις φορές (1961, 1963, 1964 και 1967) χρειάστηκε και τρίτος αγώνας για την ανάδειξη του κυπελλούχου. Από το 1969 σε περίπτωση ισοβαθμίας καθιερώθηκε ο υπολογισμός των γκολ.
Τη δεκαετία του ’70 ο θεσμός αντιμετώπισε κρίση, λόγω της άρνησης πολλών ευρωπαϊκών ομάδων να συμμετέχουν. Έτσι από το 1980 καθιερώθηκε να διεξάγεται ένας τελικός το Δεκέμβριο στο Τόκιο της Ιαπωνίας και το κύπελλο αποκαλείται Toyota European South American Cup, αφού ως χορηγός ανέλαβε η ομώνυμη αυτοκινητοβιομηχανία. Από το 2001 ο τελικός διεξάγεται στο Στάδιο της Γιοκοχάμα.
Το 2005 το Διηπειρωτικό Κύπελλο αντικαταστάθηκε από το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, το οποίο διεξάγεται υπό την αιγίδα της FIFA πάλι στην Ιαπωνία. Η ΦΙΦΑ είχε προσπαθήσει να κάνει μια ανάλογη διοργάνωση και το 2000 αλλά δεν βρήκε αποδοχή και η προσπάθεια δεν είχε συνέχεια.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων συμμετέχουν σε έναν πρώτο γύρο οι πρωταθλήτριες ομάδες των υπόλοιπων τεσσάρων ηπείρων (Ασίας, Αφρικής, Βόρ. Αμερικής και Ωκεανίας). Οι νικήτριες αντιμετωπίζουν στους ημιτελικούς τις εκπροσώπους της Ευρώπης και της Νότ. Αμερικής.
Πολυνίκης του θεσμού είναι έξι ομάδες από 3 κατακτήσεις η καθεμία: η Πενιαρόλ και η Νασιονάλ από την Ουρουγουάη, η Ρεάλ Μαδρίτης (Ισπανία), η Μίλαν (Ιταλία), η Μπόκα Τζούνιορς (Αργεντινή) και η Σάο Πάολο (Βραζιλία). Συνολικά το κύπελλο έχουν κατακτήσει 27 διαφορετικές ομάδες από 11 χώρες. Περισσότερες νίκες έχουν οι ομάδες της Αργεντινής: 6 φορές. Στις ομάδες υπολογίζεται και η Κορίνθιανς που κατέκτησε το Α΄ Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων της FIFA, που διεξήχθη του 2000 πριν ακόμα καταργηθεί το διηπειρωτικό.
Από τα 45 (ή 46 με του 2000) κύπελλα, τα 24 έχουν κατακτήσει ομάδες της Ν. Αμερικής (25 με εκείνο της Κορίνθιανς) και τα 22 ευρωπαϊκές.[4]
Οι τελικοί
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]1960 ως 1979
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Διπλοί τελικοί[4]
| Έτος | Τελικός | Σκορ |
|---|---|---|
| 1960 | Ρεάλ Μαδρίτης – Πενιαρόλ 
|
0-0, 5-1 |
| 1961 | Πενιαρόλ – Μπενφίκα 
|
0-1, 5-0, 2-1 (2-1 νίκες) |
| 1962 |  Σάντος - Μπενφίκα
|
3-2, 5-2 |
| 1963 | Σάντος – ΑΚ Μίλαν 
|
2-4, 4-2, 1-0 (2-1 νίκες) |
| 1964 | Ίντερ – Ιντεπεντιέντε Αβεγιανέδα 
|
0-1, 2-0, 1-0 (παράταση) (2-1 νίκες) |
| 1965 | Ίντερ – Ιντεπεντιέντε Αβεγιανέδα
|
3-0, 0-0 |
| 1966 | Πενιαρόλ - Ρεάλ Μαδρίτης
|
2-0, 2-0 |
| 1967 | Ρασίνγκ Κλουμπ – Σέλτικ Γλασκόβης 
|
0-1, 2-1, 1-0 (2-1 νίκες) |
| 1968 | Εστουντιάντες Λα Πλάτα – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 
|
1-0, 1-1 |
| 1969 | ΑΚ Μίλαν - Εστουντιάντες Λα Πλάτα
|
3-0, 1-2 |
| 1970 |  Φέγενορντ - Εστουντιάντες Λα Πλάτα
|
2-2, 1-0 |
| 1971 | Νασιονάλ – Παναθηναϊκός 
|
1-1, 2-1 |
| 1972 | ΑΦΚ Άγιαξ - Ιντεπεντιέντε Αβεγιανέδα
|
1-1, 3-0 |
| 1973 | Ιντεπεντιέντε – Γιουβέντους
|
1-0 (Ρώμη) |
| 1974 | Αθλέτικο Μαδρίτης - Ιντεπεντιέντε
|
0-1, 2-0 |
| 1975 | Δεν έγινε | |
| 1976 |  Μπάγερν Μονάχου – Κρουζέιρο
|
2-0, 0-0 |
| 1977 | Μπόκα Τζούνιορς – Γκλάντμπαχ
|
2-2, 3-0 |
| 1978 | Δεν έγινε | |
| 1979 |  Ολίμπια – Μάλμε ΦΦ 
|
1-0, 2-1 |
1980 ως 2004
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τελικός στο Τόκιο (Toyota European South American Cup)[4]
Τίτλοι ανά σύλλογο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Σύλλογος | Κύπελλα | Τελικοί | Έτη |
|---|---|---|---|
| Πενιαρόλ
|
1961, 1966, 1982 | ||
| Νασιονάλ Μοντεβιδέο
|
1971, 1980, 1988 | ||
| ΑΚ Μίλαν
|
1969, 1989, 1990 | ||
| Ρεάλ Μαδρίτης
|
1960, 1998, 2002 | ||
| Μπόκα Τζούνιορς
|
1977, 2000, 2003 | ||
| Σάο Πάολο
|
1992, 1993 | ||
| Σάντος
|
1962, 1963 | ||
| Ίντερ
|
1964, 1965 | ||
| Ιντεπεντιέντε
|
1973, 1984 | ||
| ΑΦΚ Άγιαξ
|
1972, 1995 | ||
| Γιουβέντους
|
1985, 1996 | ||
| Μπάγερν Μονάχου
|
1976, 2001 | ||
| ΦΚ Πόρτο
|
1987, 2004 | ||
| Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
|
1999 | ||
| Ρασίνγκ Κλούμπ
|
1967 | ||
| Εστουντιάντες Λα Πλάτα
|
1968 | ||
| Φέγενορντ
|
1970 | ||
| Ατλέτικο Μαδρίτης
|
1974 | ||
| Ολίμπια
|
1979 | ||
| Φλαμένγκο
|
1981 | ||
| Γκρέμιο ΦΜΠΑ
|
1983 | ||
| Ρίβερ Πλέιτ
|
1986 | ||
 Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου
|
1991 | ||
| Βέλες Σάρσφιλντ
|
1994 | ||
| Μπορούσια Ντόρτμουντ
|
1997 |
- Η Κορίνθιανς κατέκτησε το Α΄ Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων που διοργάνωσε εκτός σειράς η FIFA το 2000.
Τίτλοι ανά χώρα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Χώρα | Σύλλογοι | Κύπελλα | Έτη |
|---|---|---|---|
 Αργεντινή
|
6 | 9 | 1967, 1968, 1973, 1977, 1984, 1986, 1994, 2000, 2003 |
| Ιταλία
|
3 | 7 | 1964, 1965, 1969, 1985, 1989, 1990, 1996 |
| Ουρουγουάη
|
2 | 6 | 1961, 1966, 1971, 1980, 1982, 1988 |
 Βραζιλία
|
6 | 6 | 1962, 1963, 1981, 1983, 1992, 1993 |
| Ισπανία
|
2 | 4 | 1960, 1974, 1998, 2002 |
 Γερμανία
|
2 | 3 | 1976, 1997, 2001 |
| Ολλανδία
|
2 | 3 | 1970, 1972, 1995 |
 Πορτογαλία
|
1 | 2 | 1987, 2004 |
 Παραγουάη
|
1 | 1 | 1979 |
| Γιουγκοσλαβία
|
1 | 1 | 1991 |
 Αγγλία
|
1 | 1 | 1999 |
Τίτλοι ανά ήπειρο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Συνομοσπονδία | Σύλλογοι | Χώρες | Κύπελλα |
|---|---|---|---|
| ΚΟΝΜΕΜΠΟΛ | |||
| ΟΥΕΦΑ |
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «FIFA statistikal kit 2005» (PDF) (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 8 Αυγούστου 2017.
- ↑ «FIFA Council approves key organisational elements of the FIFA World Cup». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2018.
- ↑ «FIFA : The Intercontinental Cup, a vestige of trans-continental glory». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιανουαρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2023.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 «FIFA Club World Cup 2017» (PDF). FIFA Report 2017 (Zurich: Fédération Internationale de Football Association). Δεκέμβριος 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 217-12-30. https://web.archive.org/web/20171230230452/http://resources.fifa.com/mm/document/fifafacts/mencompcwc/02/67/91/87/statskit_fcwc2017_event_neutral.pdf. Ανακτήθηκε στις 2018-01-28.
